nawoord Jos

Nawoord Jos:
We wisten wat ons te wachten stond op moment dat we een aanvang namen met de tocht. We moesten 780 km wandelend afleggen vanuit Zuid Frankrijk naar Santiago de Compostela.
We wisten ook dat dit zou gaan over heuvelachtig terrein met verschillende toppen van boven 1300 meter. We hadden niet gerekend op die hoeveelheid regen, wind, hagel, storm die we over ons heen hebben gekregen. Alleen de eerste en laatste dagen hebben we zonneschijn gehad, wat de tocht meer kleur gaf.
Het aantal kilometers is afgelegd in de voorgenomen tijd. De planning zag er dus achteraf goed uit, hoewel we ons er niet altijd aan gehouden hebben. Het weer bepaalde af en toe de hoeveelheid kilometers op een dag. Zo hebben we de tocht naar La Cruz de Fierrro door de weersomstandigheden een dag vroeger gepland dan voorgenomen, wat meer kilometers vereiste in de dagen ervoor.
Daarnaast hebben we ook meer kilometers gelopen dan voorgenomen vanwege het feit dat we graag het kloostercomplex van Samos tussen Triacastela en Sarria wilden bezoeken. Dat we achteraf getrakteerd werden op een wonderschone tocht door de natuur was meegenomen. We snappen niet dat er in de reisboekjes niet wat meer aandacht wordt gegeven aan deze omweg.

Vele vragen aan mij of deze tocht datgene gebracht heeft wat ik ervan verwacht heb.
Deze vraag is moeilijk te beantwoorden, daar het verwachtingspatroon eigenlijk heel divers was. Het verwachtingspatroon was dat je graag deze eeuwenoude pelgrimstocht graag wilde wandelen. Het zou een mooie overgang zijn tussen het arbeidzame en minder arbeidzame leven. Je zou jezelf geheel leeg kunnen maken en gaan nadenken over zaken die je anders niet zo bezig houden, zoals geloofszaken.
Achteraf moet ik zeggen dat de tocht op zich meegevallen is. Ik heb zelf geen noemenswaardige lichamelijke klachten gehad. Dat ik op de tweede dag tijdens een zware storm op weg naar Roncevalles ben omgedraaid beschouw ik niet als een minpunt voor mij, doch voorzichtigheid en het overeind blijven voor de verdere rest van de tocht waren grotere drijfveren om om te draaien, dan door te gaan. Het bijzondere van de tocht is eigenlijk het uiteindelijke doel ervan en wel Santiago de Compostela. Alle wandelaars, op een paar na die met de terugtocht bezig zijn, lopen dezelfde kant uit, over de zelfde weg met hetzelfde doel. Een ieder weet dat de tocht vele dagen gaat duren. Men staat open en klaar voor elkaar. De albergues vormen iedere avond weer een punt van samenkomst. Vaak wordt er gezamenlijk gedineerd in een klein restaurant. Het samen slapen op een kamer met snurkende mensen, drogende kleding etc. geeft een saamhorigheidsgevoel. Een ieder is in de ochtend voor acht uur weer op pad. Wat mij het meest opviel was de openheid van de mensen naar elkaar toe. Er werd over onderwerpen gesproken die de mensen bezig hield. Geloof was een van de onderwerpen die vaak aan bod kwam evenals de reden van de tocht. Voor de opvallend vele jongeren die de tocht liepen was vooral een nieuwe fase in hun leven van belang. Ontslag, nadenken over hun eigen toekomst en relatie waren vaak redenen om de tocht aan te gaan. De pelgrims kwamen uit allerlei landen zoals USA, Brazilië, Zuid-Afrika, Australië, Nieuw Zeeland, Canada, Noorwegen, Zweden, Finland, België, Frankrijk, Italië, Duitsland, Nederland, Spanje, Polen, Hongarije, Oostenrijk, Zuid-Korea en Japan. Engels en Duits waren meestal de voertaal tijdens de gesprekken. Het opvallende was dat de mensen bijzonder open waren naar elkaar toe. Depelgrims uit Japan en Korea kwamen vaak niet verder dan een lach met de woorden “ buen Camino” .
Juist de saamhorigheid, het open zijn naar elkaar toe en het gezamenlijk optrekken zijn de mooie dingen van de tocht geweest. De snelheid van een ieder kwam allemaal ongeveer op hetzelfde neer. Na een paar dagen kwamen we elkaar weer tegen.
Ik heb het na de tocht vaak als volgt uitgelegd. Je moet de camino zien als een goederentrein met 365 wagons. De trein rijdt als het ware elke dag door. Elke dag is een wagon. Er zijn wandelaars die snel zijn en de volgende wagon halen en er zijn wandelaars die wat minder snel zijn en een wagon achter raken. De meeste blijven in de buurt van de wagon, waarmee ze vertrokken zijn. Deze trein gaat continue door. Er bewegen zich dus 365 groepen per jaar op de camino.
Door het feit dat je nu steeds dezelfde mensen ontmoet is het interessant om de tocht in een keer af te leggen in plaats van op te delen in stukken.


Het toeval wilde ook dat ik de TV/ploeg van KRO RKK tegen het lijf liep, nadat ik was omgedraaid op weg naar Roncevalles. Gerard en ik zijn deze ploeg opnieuw tegen het lijf gelopen in Fromista en dat weer bij puur toeval. Of onze afgegeven interviews worden uitgezonden moet nog blijken. Eind mei zou de uitzending zijn. We hebben inmiddels vernomen dat we in de uitzending zitten van 20 mei a.s. (Kruispunt 23.00 uur Nederland 2).

Merel, David, Carl, Suzan, Marti, Emma, Margret, Klaas en Bea, Joke, Sietse, Kurt, Anna, Didi, Florian, Annemie, Andrea, Christ, Richard, Wil en Janny , de moeder en dochter uit Montana, de Italianen, Fred, Dominique (madame grand vitesse) en Bregje hebben mij een onvergetelijke tocht bezorgd. Bedankt voor de vele gesprekken en het samenzijn.
Alle volgers van onze blog bedankt voor jullie aandacht, advies, reacties etc. Ze zijn zonder meer van waarde geweest en zodoende bleven ook in contact staan met het thuisfront en de gebeurtenissen in Nederland.
Als laatst een woord van dank aan mijn broer Gerard. De meesten maken deze tocht alleen. Wij waren met zijn tweeën en op de Camino vaak een bezienswaardigheid gezien onze lengtes. Het samen optrekken heeft zijn voordelen. We hadden van tevoren voldoende vertrouwen in elkaar om deze tocht samen aan te gaan. Er zijn maar weinig kritische woorden gevallen naar elkaar toe. We hebben de tocht samen gemaakt en samen intens beleefd en dat met dezelfde mensen om ons heen en vaak met dezelfde interessegebieden. Ik denk zelf dat dit een extra dimensie aan deze tocht gegeven heeft.

Jos